چه کسی از Chat GPT می‌ترسد؟

در گزارشی منتشر شده در «نیویورک پست» به نقل از یک دانشمند بریتانیایی اشاره شد که «هوش مصنوعی سرکش می‌تواند همگان را بُکُشد و از بین ببرد». این گفته‌ای ترسناک، اما احمقانه است. مسلما می‌توان درباره هوش مصنوعی هیجان زده بود، اما واقعیت آن است که این آخرالزمان نیست.

پینوکیو هنوز هم می‌خواهد یک پسر واقعی باشد. این همان چیزی است که از انبوهی از تفسیر‌ها در مورد محصول جدید مدل‌های زبان بزرگ که برنامه‌های کاربردی مانند ChatGPT و Bing Chat را تقویت می‌کنند برداشت می‌کنیم. برخی آن را "هوش مصنوعی" می‌نامند. اما شاید بهتر باشد چنین نظری نداشته باشیم.

به نقل از وال استریت ژورنال؛ هوش مصنوعی مانند واقعیت مجازی یک ترکیب متضاد است چیزی که نمی‌تواند همزمان هم خود و هم متضادش باشد. هوش واقعی اصیل و غیر قابل برنامه ریزی است. هوش واقعی محصول تجربه‌ای است. ما دنیا را دانلود نمی‌کنیم. گاهی اوقات تقریبا با آن روبرو می‌شویم.!

ما با درد یاد می‌گیریم که دست مان را در آتش نگیریم. بهترین چیزی که می‌توانید در مورد هوش مصنوعی بگویید آن است که این یک رونوشت از هوش انسانی است، اما رونوشت یک چیز هرگز خود آن چیز نیست. در حالی که مژه‌های مصنوعی ممکن است شگفت انگیز به نظر برسند، اما مژه نیستند. رایانه‌ای که جوک می‌گوید کمدین نیست تنها یک جعلی خوش ساخت است.

سیلیکون، ولی توسط افرادی اداره می‌شود که تعریف متفاوتی از هوش نسبت به بقیه ما دارند. مهندسان برای توانایی حل مسائل پیچیده ارزش زیادی قائل هستند، اما چرا همگان باید با این استاندارد زندگی کنند؟ بسیاری از مردم در مورد برخی چیز‌ها باهوش و در مورد برخی دیگر احمق هستند. یک کودک می‌داند که راه حل‌ها می‌توانند مشکلات جدیدی ایجاد کنند. دنیا یک معادله ریاضی نیست.

چت جی پی تی (Chat GPT) به فهرست بلندبالایی از محصولات فناوری بزرگ می‌پیوندد که بدون پیش اندیشی کافی به جهان عرضه شده اند. به سادگی از همه خواسته شده که با عوامل خارجی اجتماعی سازگار شوند که خیالی نیستند. انسان‌ها موجوداتی مضطرب هستند. اخیرا زمانی که یک چت بات به یک روزنامه نگار گفت که می‌خواهد زنده بماند باعث ایجاد وحشتی رسانه‌ای شد. در گزارشی منتشر شده در "نیویورک پست" به نقل از یک دانشمند بریتانیایی اشاره شد که "هوش مصنوعی سرکش" می‌تواند "همگان را بُکُشد و از بین ببرد".

این گفته‌ای ترسناک، اما احمقانه است. مسلما نمی‌توان درباره هوش مصنوعی هیجان زده نبود، اما واقعیت آن است که این آخرالزمان نیست. اگر احساس بهتری به شما می‌دهد چت جی پی تی خودآگاهی را تصور کنید که با صدای امیدوارکننده و بلند پینوکیو صحبت می‌کند: "آیا من یک پسر واقعی هستم؟"

پینوکیو می‌تواند راه برود و صحبت کند، اما او یک پسر واقعی نیست. او یک عروسک خیمه شب بازی است که از چوب و ریسمان ساخته شده است. پری آبی به طرز جادویی او را زنده می‌کند، زیرا "ژپتو" این پیرمرد مهربان آرزو دارد یک پسر داشته باشد. پینوکیو تنها در صورتی می‌تواند تبدیل به یک پسر واقعی شود که راستگویی، شجاعت و متواضع بودن خود را ثابت کند.

پیش شرط‌هایی برای یک پسر که تعیین آن برای یک چت بات غیر ممکن است. دیزنی کارتون پینوکیو را ساخت تا پینوکیو به چیزی که می‌خواست برسد، اما دنیای واقعی توسط استودیویی با احساسات کم‌تر اداره می‌شود. در دنیای واقعی عصایی جادویی وجود ندارد. یک چیز نمی‌تواند آن چیزی شود صرفا بدان خاطر که کسی آن را آرزو می‌کند.

نسل ما اولین نسلی نیست که خود را با پیشرفت فناوری می‌ترساند. ما در اجبار خود برای اختصاص دادن ویژگی‌های انسانی به اشیای بی جان منحصر بفرد نیستیم. با این وجود، انسان‌ها بیش از "مدل‌های زبان بزرگ" در لباسی پوستی هستند. ما ارواحی در دنیای مادی هستیم. ما جهان هستیم. مدیران و دانشمندان سیلیکون، ولی بهتر است این موضوع را به خاطر بسپارند.