این فرد دردناک ترین مرگ تاریخ را تجربه کرده است

یافته‌های جدید نشان می‌دهد که یک مرد دردناک ترین مرگ تاریخ را تجربه کرده است

گجت نیوز: باستان شناسان اخیرا با یک مورد فوق‌العاده وحشتناک مواجه شده‌اند. یافته‌های جدید نشان می‌دهد که یک مرد دردناک ترین مرگ تاریخ را تجربه کرده است

تاریخ بشر پر از بی‌رحمی و جنایت‌های عجیب است. مواردی که ممکن است سبب حلقه‌زدن اشک در چشم انسان امروزی شود. نسل‌های پیشین گاهی افراد را زنده در آتش می‌سوزاندند و گاهی نیز دست‌ها و پاهای فرد را قطع می‌کردند. هرچند بسیاری از روش‌های شکنجه و مرگ در مدت زمان نسبتا کوتاهی به پایان می‌رسیدند. اما شواهد جدید باستان شناسی نشان می‌دهد که یک مرد دردناک ترین مرگ تاریخ را تجربه کرده است.

چرخ کاترین دردناک ترین مرگ تاریخ را برای یک جوان رقم زده است

اخیرا مقاله جدیدی در مجله علوم باستان‌شناسی منتشر شده است که یافته‌های اخیر دانشمندان دانشگاه میلان را توضیح می‌دهد. باستان‌ شناسان موفق شده‌اند اسکلت مردی را پیدا کنند که به‌دوران قرون وسطی تعلق دارد. این فرد بین ۱۷ تا ۲۰ سال سن داشته است و در قرن سیزدهم میلادی پس از یک شکنجه شدید به دردناک ترین حالت ممکن مرگ را تجربه کرده است. عجیب اینجاست که پس از پایان شکنجه سر فرد به‌صورت ناشیانه‌ای بریده شده و در نهایت بدن او در نزدیکی یک کلیسای بزرگ در میلان دفن شده است.

بررسی‌های اولیه اسکلت نشان می‌داد که زخم‌ها حالتی متقارن دارند. همین نیز دانشمندان را مطمئن کرد که فرد در نتیجه حادثه نمرده و آسیب عمدی بوده است. بررسی‌های بیشتر اسکلت و نگاهی به متون تاریخی استفاده از چرخ کاترین را تایید کرد. چرخ کاترین نام یکی از دردناک ترین روش های شکنجه و مرگ تاریخ است که سبب می‌شود فرد عذاب وحشتناکی را تحمل کند. اولین فردی که با این روش کشته شد، کاترین قدیس بود، به‌همین‌خاطر به آن چرخ کاترین گفته می‌شود.

چرخ کاترین یک روش اعدام در ملاء عام بود که تا قرن شانزدهم میلادی به‌صورت گسترده در اروپا استفاده می‌شود و در مواردی تا قرن نوزدهم مشاهده شده بود. البته اینکه افراد دقیقا چگونه دردناک ترین مرگ تاریخ را با این روش تجربه می‌کردند، بستگی به زمان و مکان انجام آن داشت. اما به‌طورکلی ابتدا استخوان‌ها خرد و سپس انواع آسیب‌های مختلف اضافه می‌شدند.

هدف اصلی استفاده از چرخ کاترین شکنجه تدریجی و وارد کردن حداکثر عذاب به فرد بود. به‌همین‌خاطر ابتدا یک چرخ چوبی بزرگ را روی پاهای فرد می‌انداختند. اینکار از ساق پا شروع می‌شد تا استخوان بشکند. وقتی که درد فرد اندکی آرام می‌شد، مجددا چرخ روی قسمت بالاتری از پا کوبیده می‌شد تا فرد درد شکستگی استخوان را مجددا تجربه کند. وقتی استخوان‌های پا کاملا خرد شدند، فرد به چرخ چوبی بسته می‌شد. هرچند که این پایان دردناک ترین مرگ تاریخ نبود.

شکنجه‌گران میخ‌هایی را از پشت به چرخ می‌زدند تا وارد بدن فرد شده و آسیب بیشتری را وارد کند. سپس با چوب‌ آنقدر به دستان مجرم ضربه می‌زدند تا استخوان سالمی باقی نماند. در این زمان فرد دیگر توانایی نگه‌داشتن بدن خود را نداشت، بنابراین با طناب محکم به چرخ بسته می‌شد و در یک مکان عمومی قرار می‌گرفت. سپس نوبت شکنجه‌های دیگر بود تا دردناک ترین مرگ تاریخ را تکمیل کنند.

در مرحله بعدی افرادی با تیغ به‌قسمت‌های مختلف بدن فرد ضربه می‌زندند تا درد را فراموش نکند. آتش و شلاق هم در مراحل بعدی وارد ماجرا می‌شدند. درفش داغ نیز برای سوراخ‌کردن بدن متهم استفاده می‌شد. البته همه این موارد در حالتی بود که فرد حداکثر عذاب را تحمل کند؛ اما هنوز زنده بماند. چرخ کاترین که از آن به‌عنوان یکی از دردناک ترین مرگ های تاریخ یاد می‌شود روزها و حتی هفته‌ها طول می‌کشید. در پایان نیز با بریدن سر فرد مجازات تمام می‌شد.

این روش شکنجه و مجازات عموما برای افرادی استفاده می‌شد که جرائم وحشتناکی همچون قتل و تجاوز را مرتکب شده بودند. هرچند وقتی یک فرد بارها از دزدی دست بر نمی‌داشت نیز ممکن بود به چرخ کاترین بسته شود. اما مشکل اینجاست که جوان مورد اشاره ما هیچ ارتباطی با این جرائم نداشته است. ساکنین شمال ایتالیا دردناک ترین روش مرگ تاریخ را تنها برای افرادی استفاده می‌کردند که گفته می‌شد عامل گسترش طاعون هستند.

در واقع احتمالا ظاهر و رفتار فرد متفاوت از هم‌عصران خود بوده است و در همان زمان نیز بیماری طاعون شیوع پیدا کرده بود. بنابراین افراد عزادار به‌دنبال دلیل مرگ‌های گسترده و راهی برای تسکین خود بودند. به‌همین‌ دلیل فردی را به‌عنوان عامل بیماری قربانی کردند. مسئله اینجاست که بررسی‌های جمجمه فرد از یک ضربه غیرطبیعی و محکم خبر می‌دهد. به‌بیانی دیگر شکنجه‌گران نتوانسته‌ بودند کار بریدن سر را به‌خوبی انجام دهند و فرد عذاب مضاعفی را تجربه کرده است.

پیشتر در کتب تاریخی به چرخ کاترین به‌عنوان یکی از دردناک ترین روش‌های مرگ اشاره شده بود؛ اما شواهد باستان‌شناسی مربوط به قربانیان آن یافت نشده بودند.