از همان روزی که تخته سیاه و گچ رنگی رفتند گوشه انباری و تخته‌های هوشمند پیچ شدند به دیوار کلاس‌های درس،گوشه دامن مفهوم سنتی مدرسه هم آرام‌آرام ساییده شد و لباس تازه‌ای به تن معنای مدرسه نشست. حالا مدت‌هاست که مدرسه فقط آن چهاردیواری‌های بزرگ و کوچک با گچ و تخته و نیمکت چوبی نیست، حالا مدرسه‌ها در یک صفحه کوچک مانیتور هم جا می‌شوند. حالا در مدرسه‌ها فقط جدول مندلیف، قرقره‌ها، قوانین نیوتن، انتگرال و دیفرانسیل، قافیه و عروض و... تدریس نمی‌شود؛ مدرسه‌ها امروز پنجره‌ای شده‌اند رو به جهانی متفاوت، دنیایی پر از مهارت و توانمندی. امروز، مدرسه‌های کوچک برخط، همزمان صدها و گاه هزاران دانش‌آموز را از گوشه‌گوشه نقشه جغرافیا کنار هم می‌نشانند و آموزه‌ها را به تساوی در اختیارشان می‌گذارند.
و اکنون در این عرصه گسترده، "عرشه" نیز با نگاهی به افق بلندمدت، کلاس‌های مدرسه کوچک خود را آذین بسته و میزبان همه شاگردانی‌ست که در پی کشف تازه‌ها، چشم به پنجره‌های این مدرسه دارند.
شما در عرشه و در کنار آموزگارانش می‌توانید "داستان زندگی"تان را بنویسید، به "توسعه فردی" بیندیشید، مهارت "نرم‌افزاری"تان را ارتقا دهید و... شما در مدرسه عرشه حتی می‌توانید ذوق کنکاش‌تان را پرورش دهید و با یادگیری مهارت‌های تولید "ویدئو ژورنال"، رخدادهای روز را از زاویه نگاه خودتان، اما متکی بر اصول حرفه‌ای روایت کنید.
خلاصه اینکه مدرسه عرشه، ساحت و میدانی‌ست برای حرفه‌ای شدن. در انتظار دیدارتان شمعدانی‌ها را هرس کرده‌ایم و ایوان کوچک عرشه را آب‌پاشی. به دیدارمان بیایید