بهشت‌زهراگردی، برنامه زاکانی برای دانش‌آموزان تهرانی! | کارشناسان: این پیشنهاد غیراخلاقی است

شهردار تهران ادامه داد: گلزار شهدای بهشت حضرت زهرا(س) سند هویتی تهران است و باید از ظرفیت‌های دینی، فرهنگی و علمی و مردمی برای بهره‌مندی بهتر مردم از این مکان مقدس استفاده کرد و تلاش ما در دوره جدید مدیریتی این است که دسترسی مردم به این مکان مقدس تسهیل شود و باید موضوع "بهشت‌گردی" را باید در میان مدارس رواج دهیم که این مهم با کمک و همکاری آموزش و پروش میسر خواهد شد.

اما پیشنهاد بهشت گردی او برای دانش آموزان منتقدانی دارد . به اعتقاد آنها برای انتقال ارزش ها  راه های دیگری جز حضور در بهشت زهرا هم وجود دارد .

موسوی چلک ا ضافه می کند : در مورد بهشت‌گردی هم همین گونه است؛ بهشت زهرا محل تفریح نیست و ما زمانی به بهشت زهرا می‌رویم که عزیزی را از دست داده و مجبور به حضور در آن مکان باشیم. دیدن این فضاها برای بچه‌ها مناسب نیست. بچه‌ها به پارک و مکان تفریحی نیاز دارند؛ به موزه و امکانات ورزشی که حالشان خوب شود. البته متناسب با سن کودکان آگاهی‌هایی در این حوزه به آنها داده می‌شود، اما باید قبل از اینکه از این دست برنامه‌ها را عمومی کنیم، به مخاطب آن هم فکر کنیم. به نظر نمی‌آید چنین پیشنهاداتی تبدیل به برنامه مستمر شود که حتی والدین دانش‌آموزان با آن موافقت کنند. باید پیشنهادات فرهنگی اجتماعی با کار کارشناسی بیشتر و جویا شدن دیدگاه‌های مخالف هم باشد. زیرا قرار است این تصمیم‌گیری‌ها برای کل مردم باشد و ذی‌نفعان هم از این تصمیمات حمایت کنند.

به گفته او بهشت‌ زهرا مکان شادکننده‌ای نیست و راه‌های جذاب‌تری برای انتقال ارزش‌ها  وجود دارد؛ راه‌هایی که با خلاقیت اثرگذاری بیشتری داشته باشند نه تکرار راه‌های شکست‌خورده‌ی گذشته باشند.

تور‌های بهشت‌گردی برای کودکان غیراخلاقی است

پیشنهاد بهشت‌گردی به مدارس چه تأثیری بر روح و روان کودکان می‌گذارد؟ سیامک زندرضوی، جامعه‌شناس حوزه کودک، درباره پیشنهاد تور‌های بهشت‌گردی به مدارس به  روزنامه شرق  می‌گوید: ایده پیوند نسل نو با درگذشتگان از نگاه احترام به آنان می‌آید و اتفاق تازه‌ای هم نیست، این نگاه مبتنی‌بر این است که به گذشته احترام بگذاریم و راه گذشتگان را ادامه دهیم، اما پیش از این برای جامعه‌ای مهم بوده که در بخش ساختاری زندگی اش، در درجه اول «پیرسالاری» اهمیت داشته است.

جامعه‌ای که در آن «دانش مکتوب» وجود نداشته و دانش در ذهن افراد نگهداری می‌شد؛ چنانکه زنان سالمند و فرهیخته در حوزه گیاهان دارویی تخصص داشتند... همان‌طور که حالا می‌بینیم مادربزرگ‌ها وقتی کودکی مریض می‌شود، می‌گویند چه داروی گیاهی بخورد که درمان شود و یا خانم‌های مسنی که در جایگاه قابله، به زایمان‌های طبیعی کمک می‌کردند و می‌کنند. برای مردان هم تا دوره‌ای که محیط کار بر محیط زندگی منطبق بود این پیرسالاری اهمیت داشت، در حوزه کشاورزی و دامداری و صنایع کوچک، پدر به عنوان بزرگ خانواده، مسئولیت کار و زندگی را برعهده داشت و بر اساس دانشی که از نسل قبل به او ارث رسیده بود، آن واحد را مدیریت می‌کرد.

او ادامه می‌دهد: جایگاه پیر‌ها و افراد مسن‌تر بسیار جایگاه والایی بود. برای همین وقتی از دست می‌رفتند تا کسی جایگاه آن‌ها را دوباره به دست بیاورد، دشواری‌هایی داشت. آن زمان، مردان رئیس خانواده هم بودند. همان دیدگاه پرتاب شده به دنیای امروز ما که انطباق محیط کار و زیست خانواده، دیگر یکی نیست.

این نگاه مردسالار و پدرسالار، «حقوق برابر میان اعضای خانواده» از جمله زنان و خواهران را به رسمیت نمی‌شناسد. از آن طرف نیز اینکه می‌گویند «کودکان را به محیطی ببریم که درگذشتگان هستند»، چنانکه اشاره شد مربوط به زمانی است که از گذشتگان تنها یک سنگ قبر باقی می‌ماند و دیدار با بزرگان در همان سنگ قبر خلاصه می‌شد، زیرا فرهنگ شفاهی بود و با مرگ انسان‌ها، چیزی از آن باقی نمی‌ماند.

به گفته زندرضوی امروز جایگزین آن فرهنگ مکتوب، کتابخانه‌ها، نمایشگاه عکس و فیلم هستند و تولیدات فرهنگی، علمی و ادبی که از گذشتگان برای ما باقی مانده است... ما امروز باید به دنبال این تور‌ها باشیم. از لحاظ حقوق کودک، در دو سالی که گذشت، همه کودکان را به نادرست از «باهم‌بودن در فضای اجتماعی مدرسه» محروم کردیم، اما حالا آرام‌آرام اجازه درکنارهم‌بودن و شادی و بازی در فضای مدرسه داده می‌شود. این در حالی است که در دنیا با رعایت پروتکل‌ها کودکان از کنار هم بودن منع نشدند و از هم دوری نکردند. دست‌کم هفته‌ای دو روز به مدرسه رفتند و.... وی ادامه می‌دهد: امروز و درحالی‌که ما به سمت بازگشت بچه‌ها به مدرسه هستیم، بدترین کار این است که کودکان را به قبرستان ببریم.

کودکانی که در این دو سال تجربه از‌دست‌دادن عزیزی را داشته‌اند یا درباره‌اش شنیده‌اند یا خوانده و مشاهده کرده‌اند و خلاصه درگیر این مسئله بوده‌اند... نگاه شهرداری که چنین پیشنهادی می‌دهد در واقع نگاهی است که ریشه در نگاه مرگ‌دوستی دارد، همان نگاه گذشته شفاهی دارد که باید به پیر‌ها اهمیت داد و فرهنگی که شفاهی بود و در سنگ قبر خلاصه می‌شد، این پیشنهاد با حقوق کودکان متناقض و برخلاف حقوق کودکان و پیمان‌نامه حفظ حقوق کودکان است.

ما هنوز در دوران کرونا هستیم و کودکان به بازی و شادی نیاز دارند. آن‌ها در این دو سال خواسته و ناخواسته غم‌هایی را تحمل کرده‌اند. غم‌هایی که به خاطر فقدان و از‌دست‌دادن‌های این دوران بوده و نباید با بردن آن‌ها به گورستان، غمی مضاعف و باری اضافه را به آن‌ها تحمیل کرد. این یک پیشنهاد غیراخلاقی است.