سالمندی؛ مسئله نگران‌کننده امروز و بحران فردا

امروز به بهانه روز جهانی سالمند، فرصتی است تا به مساله‌ای نگران کننده در زیست اجتماعی امروز و فردای مان بپردازیم.

به گزارش عرشه آنلاین، علی ربیعی در اعتماد نوشت: این روزها متاسفانه در مورد بدیهی‌ترین مسائل روز، خردورزی چندانی مشاهده نمی‌شود -از مساله دانشگاه تا حجاب و عفاف و فقر... -  و پیری یا سالمندی، به عنوان آخرین دوره زندگی انسان محسوب می‌شود که معمولا در بسیاری موارد با مسایلی همچون تنهایی، ازکارافتادگی، ناتوانی جسمی، معلولیت، بیماری و باتوجه به شرایط امروز کشورمان احتمالا بی سرپرستی و فقر همراه می‌شود.

علاوه بر آن، کاهش میزان درآمد در مقابل افزایش مخارج زندگی، هزینه بیشتر سلامت و همچنین بروز مشکلات روحی (با توجه به فقدان زیرساخت‌های مشارکت اجتماعی) از جمله مشکلات مطالعه شده است. شواهد نشان می‌دهد در سال ۱۴۳۰، حدود ۲۵ درصد جمعیت ایران، سالمند خواهد بود؛ بدین معنا نسل‌هایی که جوانی و میانسالی بدون کیفیت را سپری کرده اند در سالمندی نیز با بحران زیست جمعیتی مواجه می‌شوند.

بیشتر بخوانید: آمار وحشتناک خانوار‌های تک نفره در ایران؛ افراد مجرد دچار اختلالات روانی می‌شوند!

همچنین با توجه به پایین بودن نرخ ازدواج و افزایش طلاق، پدیده جمعیت قابل توجهی از زنان و مردان سالمند تنها در آینده را شاهد خواهیم بود. با نبود سیاستگذاری، بحران زندگی سالمندی کاملا محتمل است. گران شدن هزینه‌های سلامت با افزایش خروج از «جیب بیمار» و عدم نظام حمایت ویژه سالمندی، سبب شده جمعیت شناسان و متخصصان سلامت، نوعی سالمندی مانند معلولیت را پیش بینی کنند. با افزایش عوامل موثر بر آلزایمر همچون کاهش کیفیت آب و هوا، فقر، نگرانی‌های روانی و... سبب احتمال افزایش مبتلایان به آلزایمر در گروه سالمندان خواهد شد. بر اساس آخرین آمار‌های منتشره، بیش از ۷ میلیون از شاغلان کشور (که عمدتا در بخش غیررسمی اقتصاد یا خوداشتغالی مشغول به فعالیت بودند) فاقد پوشش بیمه بازنشستگی هستند. این امر به معنای افزایش پدیده فقرای سالمند کشور در آینده نزدیک است. وقتی این پدیده‌ها را در کنار افزایش زنان تنها فاقد اشتغال بررسی کنیم، بالا رفتن آمار نگران کننده زنان تنهای فقیر سالمند نیز قابل پیش بینی است.

هرچند براساس اطلاعات موجود در حال حاضر حدود ۳۵ درصد از سالمندان کشور (۶۵ سال و بیشتر) تحت کوشش هیچ نظام حمایتی اعم از نظام بیمه اجتماعی قرار ندارند نگاه کنیم به برخی آمارها:

۱- روند سالمندی در ایران نشان می‌دهد از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۹۵ در یک سیر صعودی به بیش از ۷ میلیون نفر رسیده است. این آمار نسبت به سال ۱۳۹۰ دارای ۲۰/۴ درصد افزایش بوده است.

۲- مقدار شاخص پیری جمعیت در شش دهه، از حدود ۱۵ نفر در هر ۱۰۰ نفر به بیش از ۳۸ نفر یعنی ۲/۶ برابر افزایش یافته است.

۳- آمار‌ها نشان می‌دهد تعداد خانوار‌های دارای سرپرست سالمند ۲۲/۳ درصد افزایش یافته در حالی که تعداد کل خانوار‌ها در سال ۹۵ نسبت به سال ۹۰، حاکی از افزایش ۱۴/۳ درصدی است.

۴- به علت کمبود درآمد، در برخی استان‌ها نرخ مشارکت اقتصادی سالمندان مثل سیستان و بلوچستان ۲۹/۸ درصد، هرمزگان ۲۶/۵ درصد، ایلام ۲۵/۶ درصد و کمترین میزان مشارکت مربوط به استان سمنان و تهران با حدود ۱۲ درصد است.

۵- در ارتباط با میزان سواد، آمار‌های منتشره حاکی از آن است که در سال ۱۳۹۵، در حدود ۴۵/۱ درصد از جمعیت سالمند نسبت به جمعیت ۶ ساله و بیشتر بی سواد هستند. مطالعات نشان می‌دهد در آینده تعداد بیشتری از سالمندان دارای تحصیلات عالی خواهند بود که به طور طبیعی نیاز‌های اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی متفاوت تری خواهند داشت.

۶- برای درک مساله فقر و سالمندی توجه به این نکته قابل تامل است که در سال ۹۵، از کل سالمندان کشور ۲۲ درصد مورد حمایت کمیته امداد امام خمینی (ره) و ۸/۲ درصد نیز تحت پوشش سازمان بهزیستی بوده اند. این تعداد در استان سیستان و بلوچستان ۸۲ درصد، هرمزگان ۷۶ درصد و کمترین آن‌ها در استان تهران ۲/۹ درصد تحت پوشش کمیته امداد امام (ره) قرار داشته اند. در مورد بهزیستی، استان‌های خوزستان ۱۶/۷ درصد و ایلام ۱۳/۷ درصد بیشترین تعداد سالمند تحت پوشش را دارا بوده اند.

این آمار‌ها در وهله نخست، نشانگر نابرابری درآمدی و فقر در استان‌های حاشیه‌ای به مرکز بوده و همچنین به روشنی رابطه فقر و سالمندی را نیز نشان می‌دهند.

با توجه به آنچه بیان شد، امروز به سیاستگذاری‌های ویژه‌ای نیاز است:

نگاه به سالمندی به عنوان فرصت نه مساله، زیرا با چنین رویکردی می‌توان زمینه نوعی از برنامه ریزی‌های بهینه، برای ساختن جایگاهی مطابق شان سالمندان آینده با بهبود وضعیت فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی رافراهم کرد.

شایان ذکر است، سیاست گذاری و برنامه ریزی هدفمند و جامع در حوزه سالمندی مستلزم شناخت مسائل و چالش‌های پیش رو در آینده است. برنامه ریزی و بستر سازی برای گسترش نوعی از تامین اجتماعی به نحوی که سالمندی با زیست همراه با فقر همراه نشود که در قالب بیمه سلامت رایگان و افزایش پوشش‌های بیمه‌ای سالمندی (مستمری تضمینی اجتماعی) و حتی به کار گیری سالمندان در برنامه‌های اجتماعی و اقتصادی قابل انجام است. / اعتماد