تاب و تحمل زندگی مشترک چقدر است ؟ گیلانی ها و اصفهانی پردوام ترند

تازه‌ترین گزارش آماری سازمان ثبت احوال درباره دوام ازدواج‌ها، بار دیگر روند مشاهده‌شده در  پژوهش‌های علمی گذشته را تایید کرد و نشان داد که تاب تحمل زندگی مشترک در برخی استان‌های کشور کمتر از دیگر استان‌هاست.

 

گزارش اخیر سازمان ثبت احوال دو آمار مربوط به طول عمر ازدواج‌ها در کشور را بررسی کرده است. یکی طول عمر همه ازدواج‌های منجر به طلاق و دیگری طول عمر ازدواج‌های اول منجر به طلاق. نکته اول این‌که بر اساس آمارهای طلاق ثبت‌شده در بهار1400، طول عمر کل ازدواج‌ها و طول عمر ازدواج‌های اول، نسبت به بهار 99 حدود 6 ماه افزایش یافته است. در بهار امسال طول عمر کل ازدواج‌های منجر به طلاق 10.39 سال بوده و طول عمر ازدواج‌های اول منجرشده به طلاق هم 10.87 سال. دو عددی که در بهار سال 99 به ترتیب 9.91 سال و 10.33 سال بوده و باید خوشحال بود که عمرشان اندکی بیشتر شده‌است؛ هرچند که دلایل آن هم نیاز به بررسی علمی و کارشناسی دارد.

- گیلانی‌ها با ۱۲.۹ سال طول عمر ازدواج اول، بیشترین تاب و تحمل را در حفظ زندگی مشترک داشته‌اند و بعد از آن ازدواج‌های اول در استان‌های اصفهان، اردبیل و تهران هم عمر بالای ۱۲ سال داشته است.

- سیستان و بلوچستان با ۷.۶۴ سال عمر ازدواج‌های اول منجرشده به طلاق، پایین‌ترین میزان در این شاخص اجتماعی را دارد و برای استان‌های خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد، کردستان، زنجان، خراسان جنوبی، خراسان شمالی، البرز، ایلام و آذربایجان شرقی و غربی هم عدد طول عمر ازدواج‌های اول در زمان طلاق، زیر ۱۰ سال بوده است.

- بررسی این آمار با بهار سال ۱۳۹۹ نشان می‌دهد که این موضوع در سال گذشته نیز تقریبا همین روند را داشته است.

این پدیده اجتماعی، موضوع یک مقاله پژوهشی هم بوده که در نشریه انجمن جمعیت‌شناسی ایران منتشر شده است و نشان می‌دهد که شهرستان‌های مناطق غربی، جنوبی و شرقی کشور کمترین دوام ازدواج منجر به طلاق را دارند و در واقع یک الگوی فرهنگی خاص بر توزیع جغرافیایی طلاق در کشور حاکم است. طبق این پژوهش، نتایج تحلیل‌های چندمتغیره گویای آن است که

 ۵  عامل، به ترتیب بیشترین تأثیر را در دوام ازدواج منجر به طلاق دارند:

1- سطح توسعه شهرستان

2-نسبت جنسی باسوادان

3- نسبت جنسی دانش‌آموخته‌های دانشگاهی

 4-میزان بیکاری مردان

 5- تفاوت میانگین سنّ ازدواج مردان و زنان  

این پژوهش که آمار سال 1395 را مورد تحلیل قرار داده، داده‌های علمی جالبی را ارائه کرده است:

*  دوام ازدواج‌های منجر به طلاق تنها در استان‌های اصفهان، البرز، بوشهر، تهران، سمنان، گیلان و یزد از میانگین کشوری بالاتر بوده است.

* کردستان، ایلام، خراسان جنوبی، خراسان شمالی، زنجان، سیستان و بلوچستان، همدان، کهگیلویه و بویراحمد  و لرستان هم استان‌های با وضعیت پایین‌تر از متوسط کشور بوده‌اند؛ تقریبا همان نتیجه‌ای که در بهار 1399 و بهار 1400 هم تکرار شده است.

* طبق این پژوهش دانشگاهی، پراکندگی دوام ازدواج منجر به طلاق در کشور، الگوی معناداری دارد. کمترین مقدار دوام ازدواج منجر به طلاق در شهرستان‌های مناطق غربی، جنوبی و شرقی کشور دیده می‌شود. از سوی دیگر در مناطق مرکزی، شمالی و مناطقی از جنوب غرب نیز شاهد بیشترین تراکم شهرستان‌های دارای دوام ازدواج زیاد و خیلی زیاد هستیم.

* توسعه شهرستان‌ها موجب افزایش دوام ازدواج منجر به طلاق می‌شود.

* در شهرستان‌های توسعه یافته‌تر، امکانات آموزشی و بهبود وضعیّت سوادآموزی موجب شده زوجین از توانایی بیشتری برای درک یکدیگر برخوردار باشند.

* هرچه سطح توسعه بالاتر، سطح تحصیلی زوجین بالاتر، درک آن‌ها از یکدیگر بیشتر و امکان بروز تنش و تعارض در زندگی زناشویی کمتر خواهد شد.

* در شهرستان های  توسعه‌یافته‌تر، بیکاری مردان کمتر و اختلاف میانگین سن ازدواج نیز کمتر است. این امر موجب شده زوجین کمتر دچار ناسازگاری در روابط زناشویی شوند.

اگرچه ممکن است برخی پژوهشگران و کارشناسان دیدگاه‌های متفاوتی درباره دلایل این اتفاق اجتماعی و پراکندگی جغرافیایی آن داشته باشند، اما به هر حال آن‌چه مسلم است، رسیدن به یک نقطه‌نظر مشترک بین دستگاه‌های متولی و چاره‌اندیشی برای طولانی‌تر کردن عمر ازدواج‌ها در کشور است.