واکنش تند یک مقام آموزش و پرورش به اعتراضات به شیوه گزینش معلمان

اگر بپذیریم که صلاحیت‌های انسانی و اخلاقی و تربیتی متقاضیان برای معلمی و مربی‌گری بسیار مهم است. برای همین، علاوه بر سازوکار به‌گزینی و غربال علمی و تخصصی برای صلاحیت‌های این چنینی هم باید تدبیر کرد.

به گزارش عرشه آنلاین؛رئیس سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک در واکنش به اعتراضات به شیوه گزینش معلم گفت: عدم احراز صلاحیت تخصصی یا عمومی چیزی نیست که درباره‌اش در معلمی کوتاه بیاییم مگر درباره پزشک و ... چنین می‌کنیم؟!

اخیراً یکی از دانشجومعلمان در فضای مجازی ادعایی را مطرح کرده‌‌ است، "درباره رد شدن در گزینش به دلیل تصاویر کم حجاب پروفایل و پرداخت جریمه ۶۰۰ میلیون تومانی."

در حالی که امیرمحمد خرازانی؛ دبیر هیئت مرکزی گزینش وزارت آموزش و پرورش در گفت‌وگو با تسنیم، ادعای رد گزینش دانشجو معلمان به دلیل تصویر پروفایل را رد کرد و گفت: در این مورد مطرح شده باید کل پرونده فرد بررسی شود، این موضوع که دانشجو فقط به دلیل عکس پروفایل در گزینش رد شود، صحت ندارد.

وی درباره ادعای مطرح شده مبنی بر رد شدن ۸ هزار دانشجو معلم در گزینش گفت: این عدد صحیح نیست، در دو سال گذشته از بین ۵۰ هزار فارغ‌التحصیل دانشگاه فرهنگیان، پرونده ۸۰۰ نفر در هیئت مرکزی گزینش بررسی شده که مشکل ۷۰ درصد حل شده است و پرونده سایر افراد در دست بررسی است.

با این حال همچنان برخی افراد به‌ویژه چهره‌های سیاسی در شبکه اجتماعی، ادعای اخراج ۸ هزار دانشجومعلم به دلیل عکس پروفایل و دریافت مبلغ ۶۰۰ میلیون تومان جریمه از هر فرد را تکرار کرده‌اند.

می‌پرسم که چرا پزشک حتماً باید متعهد به اخلاق حرفه‌ای باشد؟ بهداشت را رعایت کند؟ آیا تخصص طبابت (دانش و مهارت پزشکی) کفایت نمی‌کند؟ نگران چه هستیم؟! اینکه مبادا برای سود شخصی در تشخیص و درمان کج‌نمایی یا بیش‌نمایی نکند. حریم و حقوق بیمار را حفظ نکند؟ در جراحی، کلیه ما را بردارد و بفروشد؟!

تخصص کافی نیست!؟ بعید است کسی درباره بدیهی و خردمندانه بودن این موضوع شک کند یا در آن تشکیک کند.

تعلیم و تربیت کاری است که با کودک و نوجوان (روح و جان انسان و‌جامعه) سر و کار دارد. معلم صرفاً باید دانشمند یا توانمند در تدریس باشد یا فرهیختگی او هم مهم است؟ بهره‌ای از آداب اجتماعی و انسانی برده باشد؟ لااقل مشهور و متظاهر به بدی‌ها و بی‌ادبی‌ها نباشد؟ مگر نه اینکه معلم «الگودهی» هم می‌کند، چه بخواهد و چه نخواهد!

اگر بپذیریم که صلاحیت‌های انسانی و اخلاقی و تربیتی متقاضیان برای معلمی و مربی‌گری بسیار مهم است. برای همین، علاوه بر سازوکار به‌گزینی و غربال علمی و تخصصی برای صلاحیت‌های این چنینی هم باید تدبیر کرد.

 قاعدتاً همه متقاضیان معلمی، صلاحیت علمی و تخصصی را ندارند. همچنان که برخی ممکن است صلاحیت عمومی را نداشته باشند. چه واکنشی خردمندانه است؟ خوشوقتی از اینکه چنین حساسیتی وجود دارد یا نگرانی از اینکه چرا چنین ملاحظه‌ای صورت می‌گیرد؟

نگاه برخی به آموزش و پرورش همچون «بنگاه کاریابی و کاردهی» است، آن هم بامسامحه‌ترین مواجهه در صلاحیت‌ها. ریشه بخشی از عدم حساسیت به صلاحیت‌های تخصصی یا عمومی به عدم باور به خاص و تخصصی بودن این نهاد فرهنگی و اجتماعی است.

پوپولیسم پدر همه را درآورده است. سوای از اینکه حرفی حق است یا ناحق، صرف مطالبه و طرح یک دغدغه، آن را قابل طرح و پیگیری و لازم‌الاعمال می‌دانند. عدم احراز صلاحیت تخصصی یا عمومی چیزی نیست که درباره‌اش در معلمی کوتاه بیاییم! مگر درباره پزشک و ... چنین می‌کنیم؟!

ممکن است در سازوکارهای احراز صلاحیت‌های عمومی کاستی یا ضعفی باشد. قانون با پیش‌بینی مراحل بازبینی و بازنگری، راه را برای احقاق حق باز کرده است. نگران حق باشیم، نه صدای بلند ناحق!