مهندسی رتبه‌بندی معلمان و غربت قبیلۀ قلم

-اسماعیل حسین‌پور

دقیقاً در آخرین روزهای سال، آموزش و پرورش با سوء تدبیر در اجرای رتبه بندی، باعث تلخکامی و ناخرسندی شدید فرهنگیان شده است. لایحه‌ای که در صورت اجرای صحیح می‌توانست کارنامه‌ای افتخارآفرین برای دولت و مجلس باشد؛ حال با سوءمدیریت کار به دستان آموزش‌وپرورش، این لایحه به سند ناتوانی مدیران و به سوهان روح معلمان این سرزمین تبدیل شده است و تقابل معلمان با بانیان رتبه‌بندی، آموزش‌وپرورش را با چالش جدی روبه‌رو کرده است. 

به فرهنگیان سرزمینم حق می‌دهم از این رتبه‌بندی ابتر به ستوه آمده باشند؛ وقتی رتبه همکاری با ۳۴ سال سابقه معلمی، با فرزند ۲۹ساله اش برابر است و هر دو حائز رتبه ۳ شده‌اند. پدری که دانشجوی دکتری و معلم نمونه کشوری بوده است. چندین مقاله علمی – پژوهشی دارد. 

مؤلف کتاب و مدرس دانشگاه و...است. این پدر قطعاً به رتبه فرزند حسادت نمی‌کند؛ ولی حق دارد از مدیران بپرسد این چه طنز تلخی است که فرزندی با سنی کمتر از سابقه کار پدر هر دو حائز یک رتبه شوند؟ این سند سیاه مدیریت تیمی است که آموزش و پرورش را یتیم کرده است و بزرگان چه زیبا گفته اند:«مده کار مُعظم به نوخاسته».

به فرهنگیان سرزمینم حق می‌دهم از این رتبه‌بندی بی‌ربط، به فریاد آمده باشند وقتی کار به دستان برای خوشایند فرادستان، با مهندسی رتبه بندی باعث تضییع حق بسیاری از فرهنگیان می‌شوند. فرض کنید معلمی از شاگردان آزمونی بگیرد وقتی ببیند چند دانش‌آموز حائز نمرۀ ۲۰  می‌شوند ناجوانمردانه بارم سؤالاتش را کم کند یا بخش دوم یک سؤال را حذف کند تا کسی نتواند نمرۀ کامل را اخذ کند؛ هرچند معلمان صبور و فهیم سرزمینم چنین نمی‌کنند ولی این تیم ناراست، با کاهش امتیازات برخی مستندات، در حق فرهنگیان این جفا را روا داشتند که با این اقدام‌شان اعتبار، حرمت، صداقت، اخلاص و شوق شیرین معلمی را به یغما برده‌اند. 

وقتی معیار رتبه بندی نه شایستگی که میزان اعتبار باقی مانده تا پایان سال است؛ بدیهی است که از مجموعۀ عظیم آموزش و پرورش که کانون تولید علم، خردورزی و دانایی است باید تنها ۱۳۰۰ فرهنگی حائز رتبه ۵ شوند. بدیهی است ۳۱ درصد فرهنگیان نسبت به این لایحۀ تهی از شایستگی، اعتراض کنند و این اعتراض حق‌طلبانه، بیانگر این است که این لایحه به رغم وعده‌های رنگین، در اجرا ناکام بوده است. 

با فاقد رتبه اعلام شدن برخی همکاران منتقد، با نارضایتی فراگیر سایه انداخته بر سر آموزش و پرورش، با یأس و امیدسوزی حاکم شده بر فضای مدارس، ضرورت دارد علاوه بر نهادهای نظارتی، شخص رئیس جمهور و مجلس، با عوامل بروز این بی اعتمادی، این قانون شکنی و جفای آشکار در حق فرهنگیان برخورد کنند چرا که اقدامات خیره سرانۀ برخی مدیران غیرپاسخگو، باعث نارضایتی شدید فرهنگیان شده است که استمرار این فضا و تعلل تصمیم گیران، می‌تواند باعث بروز چالش‌های جدی در امر آموزش و پرورش شود.