چرا ایرانیان عاشق جراحی بینی هستند؟

آتول سینگ؛ بنیانگذار، مدیر عامل و سردبیر سایت تحلیلی «فیرآبزرور» (Fair Observer). او اقتصاد سیاسی را در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی تدریس کرده و استاد مدعو علوم انسانی و اجتماعی در موسسه فناوری گاندیناگار هندوستان بوده است. او در حوزه‌های وسیعی دارای معلومات و اطلاعات است و دوستان‌اش اغلب به شوخی می‌گویند که زمانی که دسترسی به گوگل محدود است حضور شخص او مفید می‌باشد! سینگ در هاروارد، سازمان ملل و گوگل سخنرانی کرده است. در سال ۲۰۱۳ میلادی دولت ایالات متحده به سینگ گرین کارت را به دلیل توانایی فوق العاده در سیاست خارجی و امور بین الملل اعطا کرد.

به نقل از فیر آبزرور؛ در عصری زندگی می‌کنیم که برخی از روح‌های بیدار هرگونه تعمیم را توهین آمیز قلمداد می‌کنند. برای مثال، کافی است که بگوییم همه ایرانیان جراحی زیبایی انجام می‌دهند. این در حالیست که دو دانشجو از دانشجویان من در دانشگاه برکلی که اتفاقا ایرانی بودند با افتخار به من گفتند که کاملا طبیعی هستند و عمل جراجی زیبایی انجام نداده اند.

با این وجود، آنان گفتند که جراجی زیبایی به طور عام و جراحی بینی به طور خاص در ایران رایج است. ایران نیز مانند کره جنوبی و برزیل یکی از مراکز بزرگ جراحی زیبایی است. رینوپلاستی اصطلاح فنی جراحی بینی یا "عمل بینی" در ایران بسیار رایج است. در واقع، بسیاری از ایرانیان با این جراحی به قدری ثابت شده اند که "عمل بینی فارسی" وارد فرهنگ لغت جراحی شده است.

فرهنگی که شیفته زیبایی است

ایران که در گذشته با نام پارس نیز شناخته می‌شد فرهنگی است که از دیرباز برای پیچیدگی، ادب و زیبایی اهمیت قائل بوده است. در واقع، دایره المعارف بریتانیکا به ما می‌گوید که ایران در لغت به معنای "سرزمین آریایی ها" است و این کشور در سال ۱۹۳۵ میلادی این نام را برگزید.

این آرمان زیبایی آریایی چشمان درشت، چهره‌های متقارن و بینی‌های زیبا در فرهنگ آن کشور جایگاهی بسیار قوی دارد. کسانی که مانند من در هند بزرگ شده اند از سنین پایین شنیده اند که زنان ایرانی زیبایی‌ای افسانه‌ای دارند.

شاه جهان امپراتور مغول که از سال ۱۶۲۸ تا ۱۶۵۸ بر هند حکمرانی کرد تاج محل را برای ممتاز محل ساخت. ممتاز همانند بسیاری از شخصیت‌های بلندپایه دربار مغول از خانواده‌ای ایرانی – پارسی بود. توجه داشته باشید که فارسی زبان رسمی شمال هند از سال ۱۱۹۲ تا ۱۸۵۸ میلادی بود که سرانجام بریتانیایی‌ها آن را با انگلیسی جایگزین کردند. در دوران اوج حکومت مغول نماد‌های زیبایی ایرانیانی مانند نور جهان و ممتاز محل بودند. جای تعجب نیست که تاج محل را "ادای احترام به شاهزاده خانم ایرانی" می‌نامند.

تاج محل ممکن است متعلق به گذشته باشد، اما ایرانیان هنوز هم برای زیبایی ارزش قائل هستند. در سال ۲۰۱۳ میلادی روزنامه "گاردین" به وسواس زیبایی در ایران پرداخت که صنعت پرشور جراحی زیبایی آن را تغذیه می‌کند. ظاهرا "میل به داشتن شوهر و برخورداری از ظاهر غربی" دلایل مهمی هستند که نشان می‌دهند چرا ایران بالاترین نرخ جراحی بینی را در جهان دارد. حتی مردان ایرانی نیز در حال انجام حراجی بینی و جراحی پلاستیک هستند.

به طور خلاصه، جراحی بینی و جراحی زیبایی در ایران رونق دارد، زیرا مردم آن را می‌خواهند. در اصطلاح کینزی تقاضا برای این نوع جراحی وجود دارد.

سابقه جراحی زیبایی

من در هند به عنوان فرزند یک جراح پلاستیک و ترمیمی برجسته بزرگ شدم. پدرم در ارتش هند بود. بیماران او اغلب سربازانی بودند که بر اثر اصابت ترکش گلوله یا مجروح شده بودند. او تمام کار‌های بازسازی را انجام داد. او اغلب به من می‌گفت که نوع جراحی‌ای که انجام می‌دهد در میدان جنگ متولد شده است.

ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست. جنگ ایران و عراق در فاصله سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ میلادی تحولی برای صنعت جراجی زیبایی در آن کشور بود. هزاران سرباز در آن هشت سال جنگ مجروح شدند. جراحان پلاستیک و ترمیمی ایرانی به طور مرتب کار‌های مرتبط با جرجی را بر روی آنان انجام می‌دادند. با این حجم از تمرین و تجربه تکنیکی و پزشکی بسیاری از آنان به طرز خیره کننده در این رشته از علم پزشکی موفق شدند. زمانی که جنگ پایان یافت بسیاری از این جراحان نظامی به کار‌های زیبایی روی آوردند.

از دو پیشکسوت تا به امروز یاد می‌شود. دکتر "محمد اسماعیل اکبری" و دکتر "حمید کریمی" مسیر‌های جدیدی را رقم زدند که دیگران تا به امروز از آنان دنباله روی می‌کنند. اکبری تکنیک‌های جدیدی را در جراحی بینی (عمل بینی) ابداع کرد و کریمی روی جراحی زیبایی صورت از جمله لیفت صورت، جراحی پلک و لیفت ابرو تمرکز کرده بود. آنان همراه با دیگر جراحان نظامی باعث رونق جراحی زیبایی شدند که تا به امروز ادامه دارد.

از سال ۱۹۸۸ میلادی صنعت جراحی زیبایی ایران به سرعت رشد کرد. در واقع ایران یکی از مقاصد پیشرو برای جراحی‌های زیبایی است. بیماران می‌توانند در بخش‌هایی از اقتصاد‌های ثروتمندتر مانند ایالات متحده، بریتانیا یا سوئیس از روش‌های جراحی سطح بالایی برخوردار شوند.

به طور خلاصه، ایران دارای جراحان زیبایی ماهر را برای برآورده ساختن تقاضای داخلی و بین المللی عرضه می‌کند. با این وجود، جراحی زیبایی در ایران عاری از اشکال نیست. گزارش‌هایی از انجام جراحی‌های ناموفق وجود دارند. برخی از افراد دچار عوارض شده و حتی فوت کرده اند.

زمانی که افراد خارجی در ایران تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند و دچار عوارض می‌شوند اسیر هزاران دردسر خواهند شد. آنان نمی‌توانند برای دریافت غرامت و خسارت شکایت کنند. جدای از این مسائل ملموس پرسش عمیق تری درباره تثبیت فرهنگی با زیبایی و استاندارد سازی اجتماعی زیبایی وجود دارد.

پرسش‌های زیادی درباره عمل جراحی زیبایی در ایران وجود دارد. این که آیا تعصبات نژادی زیربنای آرمان زیبایی دوستی ایرانیان است؟ آیا این نشانه‌ای از تمایل ایرانیان به مدرنیته است؟ آیا این یک شورش علیه قوانین محدود کننده‌ای است که از بالا اعمال می‌شود؟

ایران و سایر جوامع مدرن باید با پرسش‌هایی از این قبیل دست و پنجه نرم کنند. "جان کیتس" شاعر جوان بریتانیایی در سال ۱۸۲۰ میلادی نوشت:"زیبایی حقیقت است، حقیقت زیبایی است. این تمام چیزی است که روی زمین می‌دانید و تمام چیزی است که باید بدانید". شاید زمان آن فرا رسیده باشد که دوباره به این فکر کنیم که زیبایی دقیقا چیست.