اگر دایناسورها منقرض نمی شدند، امروز چه شکلی بودند؟

 آسمان تاریک شد و گیاهان فتوسنتز را متوقف کردند. گیاهان مردند، سپس حیواناتی که از آنها تغذیه کردند. زنجیره غذایی از بین رفت. بیش از ۹۰ درصد از همه گونه ها ناپدید شدند. وقتی گرد و غبار نشست، همه دایناسورها به جز تعداد انگشت شماری از پرندگان منقرض شده بودند.

اما این رویداد فاجعه بار تکامل انسان را ممکن کرد. پستانداران بازمانده شکوفا شدند، از جمله پرومویت های کوچکی که در ما تکامل پیدا کردند.

مغزها، ابزارها، زبان و گروه‌های اجتماعی بزرگ، به گونه‌ای ما را مسلط بر سیاره می‌سازد. ۸ میلیارد انسان خردمند در هفت قاره وجود دارد. از نظر وزن، تعداد انسان ها از همه حیوانات وحشی بیشتر است.

ما نیمی از زمین را برای تغذیه خود تغییر داده ایم. شما می توانید استدلال کنید که موجوداتی مانند انسان ها مجبور به تکامل هستند.

در دهه ۱۹۸۰، دیرینه شناس، دیل راسل، یک آزمایش فکری را پیشنهاد کرد که در آن یک دایناسور گوشتخوار به یک کاربر ابزار هوشمند تبدیل شد. این «دایناسوروئید» مغز بزرگی داشت و شست‌هایش مخالف بود و راست راه می‌رفت.

غیرممکن نیست اما بعید است. زیست شناسی یک حیوان جهت تکامل آن را محدود می کند. نقطه شروع شما نقاط پایانی شما را محدود می کند.

اگر دانشگاه را رها کنید، احتمالاً جراح مغز، وکیل یا دانشمند موشکی ناسا نخواهید بود. اما ممکن است شما یک هنرمند، بازیگر یا کارآفرین باشید. مسیرهایی که در زندگی طی می کنیم درها را باز می کند و درهای دیگر را می بندد. این در تکامل نیز صادق است.

اندازه دایناسورها را در نظر بگیرید. با شروع دوره ژوراسیک، دایناسورهای سوروپود، برونتوزاروس و خویشاوندان به غول های ۳۰ تا ۵۰ تنی به طول ۳۰ متر تکامل یافتند، ده برابر وزن یک فیل و طول یک نهنگ آبی.