خبر عجیب انتخاباتی درباره پزشکیان و پورمحمدی از مشهد رسید

روزنامه خراسان چاپ مشهد از احتمال کناره گیری مصطفی پورمحمدی و مسعود پزشکیان به نفع یکدیگر خبر داد

این روزنامه نوشت :سخنان پزشکیان در قاب تلویزیون با واکنش های مختلفی همراه شده و برخی از اصلاح طلبان ظاهرا به گزینه‌های دیگر همچون پورمحمدی هم فکر می‌کنند. سخنگوی جبهه اصلاحات با انتقاد از پزشکیان نوشت: امید می‌رود ایشان از ادبیات متناسب با انتظارات اکثریت منتقد برای به میدان آوردن آرای خاموش استفاده کند

خراسان نوشت جریان رادیکال اصلاح طلبی و کسانی که بر پزشکیان فشار می آورند که او در کمپین انتخاباتی خود، بر پایگاه رای اصلاح طلبی تاکید و فضا را دو قطبی کند، از این نکته مهم غافل اند که اولا انتخابات ریاست جمهوری بیشتر از آن که حزبی باشد، شخصی است و ثانیا اگر نامزد متمایل به ایفای یک نقش نباشد، آن نقش در اجرا و در عمل خوب در نمی آید.اساسا کاریزما و شخصیت مسعود پزشکیان طوری نیست که بخواهد یا بتواند دو قطبی ایجاد کند. ضمن این که انتخابات ۷۶ بر خلاف تصور برخی دوستان دو قطبی نبود. دو قطبی آقای روحانی هم به لطف بازی خلاقانه مرحوم هاشمی امکان تحقق پیدا کرد. از این رو اشتباه است اگر ما فقط دوران بعد از موفق شدن افراد را ملاک قرار دهیم. نمی توانیم پزشکیان امروز را با خاتمی ۸۴ یا روحانی ۱۴۰۰ مقایسه کنیم. اصلاح طلبان به ویژه جریان چپ اردوگاه اصلاح طلبی، باید با تحلیل دقیق و علمی شرایط فعلی استراتژی طراحی کنند. انتخابات عرصه آزمون و خطا نیست. بی تردید شرایط در انتخابات ریاست جمهوری ۱۴۰۳، با ۹۶ و ۹۲ و ۷۶ تفاوت های اساسی دارد و بدون توجه به این تفاوت ها نمی توان استراتژی طراحی کرد. از طرفی هیچ نامزدی به صرف کسب رای اصلاح طلبان نمی تواند برنده انتخابات شود. به عبارت ساده تر سرنوشت انتخابات در دست آرای مردد یا همان خاکستری است و بخشی از این آرای مردد از دو قطبی شدن فضا می ترسد و نگران می شود و لذا ممکن است یا رای ندهد یا به پزشکیان رای ندهد. اصلاح طلبان مجدد با همان پارادوکس عارف- روحانی سال ۹۲ مواجه شده اند. عارف اصلاح طلب تر بود اما روحانی از نظر کمپینی قوی تر بود. عارف شانس پیروزی نداشت ولی روحانی داشت. این در حالی بود که روحانی کاراکتر خاص خودش را داشت و تا آخر خود را ذیل چتر اصلاح طلبان تعریف نکرد. بنابراین این ادعا که اصلاح طلبان به تنهایی می توانند برنده انتخابات شوند درست نیست. کما این که اصولگرایان هم نمی توانند. نامزدی برنده است که توان اقناع آرای مردد و شناور را داشته باشد که فعلا بین ۴۰ تا ۵۰ درصد رای دهندگان را تشکیل می دهند! حزب مشارکت هم در سال ۸۴ با این خطای استراتژیک که فرهنگ حزبی شدن در جامعه جا افتاده است، نامزد اختصاصی معرفی کرد که در باخت اصلاح طلبان بی تاثیر نبود. حتی در خود اروپا که مهد نظام حزبی است بحث بر سر این است که اکثر رای دهندگان حزبی رای نمی دهند چه برسد به انتخابات ریاست جمهوری که اساسا فرمول آن متفاوت است. شاید پزشکیان بتواند با ایجاد تکانه های متوالی و بدون قطبی کردن، برنده انتخابات شود اما هیچ نقشه راهی در کمپین بدون ریسک نیست. نقشه راه و استراتژی انتخاباتی هم از دل بحث های سیاسی روزمره و رایج و چند ساعته در نمی آید. با همه این توضیحات اما به نظر جریان اصلاحات حداقل فعلا قرار نیست سناریوی ۹۲ را تکرار کند و به سراغ پور محمدی برود. روز گذشته آذر منصوری در توئیتی تاکید کرد: «جمع بندی آخرین جلسه مجمع عمومی جبهه اصلاحات ایران: جبهه اصلاحات ایران در سراسر کشور در فرصت باقی مانده تا پایان تبلیغات، همراه و همگام با ستاد مرکزی دکتر_پزشکیان همه ظرفیت های خود را برای پیروزی ایشان به کار گیرند.»