گفتید 2 ماه صبر کنید؛ 2 ماه تمام شد!

روزنامه جمهوری اسلامی نوشت: گفتند دو ماه صبر کنید همه چیز به نفع ما رقم خواهد خورد! از پایانِ آن دو ماهی که ادعا کردند، دو هفته هم گذشت و اوضاع چنین است که می‌بینیم.

پشت این نگاه هم چنین تحلیل می‌کردند که؛ قطعا اوضاع امروز بهتر از یک‌سال قبل است و طبق پیش‌بینی‌های مراکز معتبر بین‌المللی، اوضاع رفته‌رفته بهتر هم خواهد شد. دولت سیزدهم هم نشان داده بدون برجام و اف‌ای‌تی‌اف می‌شود کار‌های بزرگی کرد. بنابراین، آن طرفی که باید عجله کند ما نیستیم. دو ماه! فقط دو ماه دیگر اگر اوضاع به همین شکل ادامه یابد، اوضاع زمین تا آسمان تغییر خواهد کرد!

بله، حرفشان درست بود. اوضاع زمین تا آسمان تغییر کرد، اما نه به نفع ما شاید هم این تحلیل را دوستان برای طرف مقابل نوشته‌اند و ما به خطا فکر کردیم برای ما می‌گویند. مثل محترمینِ دیگری که از پاییز سرد اروپا می‌گفتند که آنان را زانو کشان به سوی ما خواهد آورد، اما دومین ماه پاییز هم دارد به دهه سوم خود می‌رسد، اما هرچه چشم می‌کشیم کسی را ایستاده نمی‌بینیم که بیاید چه رسد با زانو افتاده. گزارشی هم از هیزم‌کشی موبور‌ها نرسیده است هنوز.‌

می‌ماند یک نکته؛ خدا کند، مسئولان محترم براساس این تحلیل‌ها تصمیم نگرفته باشند و الا با آشکار شدن میزان اتقان و اعتبار آن، نتیجه‌اش هم معلوم است. گرچه وضع بازار و اوضاع جاری می‌گوید انگار بی‌اثر از این تحلیل‌ها نیستد آنانی که باید تصمییم بگیرند! علاوه بر تخیلی بودن این قبیل تحلیل‌ها، صدق گزاره‌های خبری ما هم بامشکل مواجه شده است. آنچه فلان مقام به تکذیبش تصریح می‌کند، دیگر مقام، به تأیید آن سخن می‌راند مثل همین قصه پهپادها. باز نتیجه می‌شود همین که می‌بینیم. بالاتر از دیدن، با گوشت و پوست و استخوان، آن را لمس می‌کنیم.

کاش سنجیده‌گویی یک الزام مدیریتی می‌شد تا هرکس ناسنجیده بگوید و بنویسد، صندلی خود را از دست بدهد. آن وقت بسیاری برای نگه داشتن جای‌شان، به سکوت، التزام می‌ورزیدند. با این کار هم به کشور خدمت و هم به حفظ حرمت کلام و قلم خود همت می‌کردند. هم مسئولان و تصمیم‌گیران را به خطای محاسباتی نمی‌انداختند.

کاش بعد از این چنین کنند که مولا علی (ع) در خطبه ۴۰ نهج‌البلاغه می‌فرماید: «زبان خردمند آن سوی دل اوست و دل بی‌خرد آن سوی زبانش.» خدا بیامرزد سید رضی (ره) را که ذیل این کلام علوی می‌نویسد: «این از معانی عجیب و شریف است. مراد این است که عاقل زبان نمی‌گشاید مگر پس از آنکه با اندیشه و فکر خود مشورت کند و بی‌خرد، سخنان بیهوده‌اش بر فکر و تأمل و اندیشه‌اش پیشی گیرد.» به تصریح و فحواچی کلام علوی تامل کنیم و درس بگیریم.