دایناسورهای بدون لب! | چهره اصلی این موجودات خطرناک چه شکلی بوده؟

 در یک مطالعه جدید در دانشگاه پورتسموث، یک تیم بین‌المللی از محققان مورفولوژی فک، ساختار دندان و الگو‌های سایش دندانی خزندگان با لب و بی‌لب را مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که دهان تروپود‌ها بیشتر شبیه دهان مارمولک است تا کروکودیل.

توماس کالن، سرپرست این مطالعه، استادیار دیرینه زیست‌شناسی، می‌گوید: «اگرچه در گذشته بحث می‌شد که دندان‌های دایناسور‌های درنده ممکن است بیش از حد بزرگ باشد که با لب پوشانده شده‌اند، مطالعه ما نشان می‌دهد که در واقع، دندان‌های آن‌ها به‌طور غیرمعمول بزرگ نبوده است.»

در دانشگاه آبرن حتی دندان‌های غول‌پیکر تیرانوزور‌ها در مقایسه با اندازه جمجمه به نسبت دندان‌های مارمولک‌های شکارچی زنده هستند و این ایده را رد می‌کنند که دندان‌های آن‌ها با لب‌ها خیلی بزرگ پوشانده شده است.

در واقع، دانشمندان بر این باورند که ساختار دهان آن‌ها شبیه تواتارا، خزنده کوچک مارمولک‌مانند نیوزلندی است که نسب مستقیمی از دایناسور‌ها دارد. همچنین با برخی از مارمولک‌ها که هیچ کدام از بستگان نزدیک تروپود‌ها نبودند، اشتراکات زیادی داشت.

درک لارسون، مدیر مجموعه‌ها و پژوهشگر دیرینه‌شناسی در موزه سلطنتی BC در کانادا، می‌گوید: «این کاملاً قابل توجه است که دندان‌های تروپود چقدر شبیه به مارمولک است.»

کرستین برینک، استادیار دیرینه‌شناسی در دانشگاه مانیتوبا و یکی از نویسندگان این مقاله گفت: همانطور که هر دندانپزشکی به شما می‌گوید، بزاق برای حفظ سلامت دندان‌های شما مهم است. دندان‌هایی که توسط لب‌ها پوشانده نشده‌اند، خطر خشک شدن دارند و ممکن است در هنگام تغذیه یا دعوا آسیب بیشتری ببینند، همانطور که در کروکودیل‌ها می‌بینیم، اما در دایناسور‌ها نه.»

او افزود: «دندان‌های دایناسور‌ها مینای بسیار نازکی دارند و دندان‌های پستانداران دارای مینای ضخیم هستند (به استثنای برخی موارد). مینای کروکودیل کمی ضخیم‌تر از مینای دایناسور است، اما به ضخامت مینای پستانداران نیست. برخی از گروه‌های پستاندار وجود دارند که مینای دندان در معرض دید قرار دارند، اما مینای آن‌ها برای مقاومت در برابر قرار گرفتن در معرض تغییرات اصلاح شده است.»

در حالی که این مطالعه بینش‌های تازه‌ای در مورد چگونگی تغذیه حیوانات و حفظ سلامت دندان‌ها ارائه می‌دهد. همچنین به اکولوژیست‌های تکاملی راه‌های جدید و هیجان‌انگیزی برای اکتشاف و به هنرمندان این امکان را ارائه می‌دهد که به تخته طراحی بازگردند.

مارک ویتون از دانشگاه پورتسموث، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: «هنرمندان دایناسور از زمانی که ما بازسازی دایناسور‌ها را در قرن نوزدهم آغاز کردیم، به این سو و آن سو رفتند، اما دایناسور‌های بدون لب در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ برجسته‌تر شدند. آن‌ها سپس عمیقاً در فرهنگ عامه از طریق فیلم‌ها و مستند‌ها ریشه دوانیدند؛ پارک ژوراسیک و دنباله‌های آن، قدم زدن با دایناسور‌ها و غیره.»

او افزود: «به طرز عجیبی، هرگز مطالعه یا کشف اختصاصی‌ای وجود نداشت که این تغییر را برانگیزد و تا حد زیادی احتمالاً منعکس‌کننده ترجیح یک زیبایی‌شناسی جدید و وحشیانه به جای تغییر در تفکر علمی بود. ما با پوشاندن دندان‌های آن‌ها با لب‌های مارمولک‌مانند، این تصویر محبوب را تغییر می‌دهیم. این بدان معناست که بسیاری از تصاویر دایناسوری مورد علاقه ما، از جمله دایناسور نمادین پارک ژوراسیک یعنی تی‌رکس، نادرست هستند!»