کمی بعدتر مهدی طارمی که روزهایی رویایی را می‌گذراند و همه به قدرت فوتبالی او پی برده‌ بودند ماجرا را بغرنج‌تر کرد. انتقادی که این مدت به طارمی وارد می‌شد،‌ خودبزرگ‌بینی و آقایی کردن بود. آن هم در شرایطی که در آسمان تیم ملی هیچ ابری دیده نمی‌شد. صاف و بدون هیچ غباری. طارمی این بار واکنشی اشتباه را به صحبت اشتباه اسکوچیچ انجام داد و گفت«بازیکنان ایرانی علاوه بر تکنیک فردی و جنگندگی از لحاظ دانش فوتبال و تاکتیک درک بالایی دارند ولی متاسفانه مشکلات جایی دیگر است. زنده‌باد ایران». عبارتی که آتش ماجرا را شعله‌ور و اختلافات را علنی کرد. درباره عبارت طارمی هم موافقین می‌گفتند او از بازیکنان ایرانی دفاع کرده اما مساله اینجاست در فوتبال هیچ‌گاه هیچ بازیکنی نباید خود را بالاتر از مربی بداند و این اصل پذیرفته شده حتی درباره رونالدو و مسی هم صدق می‌کند. طارمی هم هرچقدر از لحاظ فنی به اسکوچیچ کمک کرده اما عبارتی کاملا اشتباه را به کار برده و اگر خودتان را جای سرمربی تیم بگذارید نمی‌تواند با بازیکنی که با شما با طعنه و کنایی صحبت می‌کند کار کنید.

واقعیت ماجرا کاملا واضح و مبرهن است که اظهارنظر اولیه نباید مطرح می‌شد و به دنبال آن واکنش طارمی هم اشتباه بود اما اینکه چگونه از این بحران عبور کنیم نکته اصلی ماجرا است. دوری طارمی از تیم ملی به ضرر ما است اما اگر قرار باشد بازهم این طعنه و کنایه‌ها مشاهده شود، قطعا ترجیح همه کنار گذشتن هر کسی، حتی طارمی است. شاه کلید حل ماجرا را باید یک جلسه بین سرمربی و طارمی دانست و گفتمان رو در رو. نه طعنه در شبکه‌های اجتماعی و کنفرانس‌های خبری. دود این دعوا به چشم ۸۰ میلیون عاشق تیم ملی می‌رود و هیچ سودی ندارد.