جنجال جدید؛ دزدی از خبرنگار آرژانتینی در قطر حین پخش زنده! + فیلم

سرقت از یک خبرنگار آرژانتینی حین تهیه گزارش زنده در شب نخست جام جهانی ۲۰۲۲، بهانه‌ای دیگر برای زیر سؤال رفتن صلاحیت قطری‌ها در میزبانی از این رویداد بزرگ به وجود آورد.

 جنجال‌ها درباره میزبانی قطر از جام جهانی ۲۰۲۲ نه تنها با برگزاری اولین بازی این جام در کوچکترین میزبان تاریخ جام جهانی پایان نیافت، بلکه شدت هم گرفت.

در اولین شب از جام بیست‌و‌دوم که در آن تیم ملی قطر به مصاف اکوادور رفت، خبرنگار شبکه «تودو نوتیسیاس» آرژانتین حین اجرای زنده یک گزارش از حال و هوای دوحه در حالی که حتی خودش هم متوجه نبود، مورد سرقت واقع شد.

این زن آرژانتینی که نامش دومنیکه متسجر است؛ در بخشی از گزارش خود به جمع گروهی از هواداران قطری که سوار یک قایق بودند رفت تا در خوشی آنها قبل از باخت تیم ملی‌شان به اکوادور شریک باشد غافل از اینکه شلوغی محل، فرصتی ایده‌آل را برای سارقان فراهم می‌کند تا کیف او را بدزدند.

   خبرنگار شبکه تودو نوتیسیاس با اعلام اینکه ماجرا را به پلیس دوحه گزارش کرده و پلیس هم به او اطمینان داده که با استفاده از دوربین‌های مداربسته سطح شهر سارق را شناسایی خواهد کرد، اظهار داشت: اولین تجربه‌ام از حضور در قطر، به سرقت رفتن کیف پولم در حال اجرای یک پخش زنده بود. مرا به اداره پلیس ارجاع دادند و اطمینان دادند که همه چیز تحت نظارت دوربین‌های امنیتی بوده و کیف پولم که مدارک، پول و کارت‌هایم در آن بود را پیدا خواهند کرد. بیشتر از همه هم بابت مدارک و کارت‌هایم نگران هستم. این یک دزدی بود اما هیچ خشونتی در آن صورت نگرفت. من حتی نفهمیدم که چه زمانی کیفم را دزدیدند. فکر می‌کنم همان زمانی که بین جمعیت بودم این اتفاق رخ داد. زمانی فهمیدم کیف پولم نیست که می‌خواستم از آن پول بردارم و آب بخرم.

عجیب‌ترین نکته درباره سرقت از خبرنگار شبکه تودو نوتیسیاس، رویکرد پلیس قطر در مواجه با این اتفاق بوده است. دومنیکه متسجر درباره این خصوص هم اظهار داشت: وقتی به اداره پلیس رفتم از من پرسیدند که با سارق چه کار کنند و چه مجازاتی برایش در نظر بگیرند. آنها مطمئن بودند که سارق با پیدا می‌کنند چون همه جا دوربین‌های مداربسته باکیفیت دارند. در ابتدا فکر کردم که در فهم ترجمه حرف‌های‌شان دچار اشتباه شده‌ام اما دیدم که آنها همچنان اصرار دارند از من بپرسند که چه مجازاتی برای سارق در نظربگیرند. پرسیدند آیا راضی‌ام که او را ۵ سال به زندان بیندازند یا اینکه او را دیپورت کنند. مدام از من می‌پرسیدند که با او چه کنند و تصمیم گیری درباره شیوه مجازات او را برعهده خودم گذاشتند. من گفتم که فقط کیفم را می‌خواهم و اینکه قاضی نیستم که بخواهم عدالت تعیین کنم. مو به تنم سیخ شده بود. آنها خیلی عجیب بودند.